Síntome fora de todo
a xente vive, ri, disfruta e sofre,
pero o esencial é que vive.
Eu estou no mundo de espectadora,
de simple público dunha película infinita
universal e libre.
Choro, polas miñas veas
non hai sangue, senón bágoas.
Bágoas inútiles,
bágoas infertis
que enchen todo o meu ente
e me separa da xente.
Da xente que quero
da xente que amo
daquel no que creo...