lunes, octubre 27, 2014

Cando a Morriña ten nomes e apelidos e se enmarca nun recuncho do barrio.

Hai tres días volvín por un barrio que sempre foi un pouco meu. Polo barrio da xuventude da miña nai, onde naceu a miña paixón pola nosa música e o noso baile, quizáis tamén o xerme da miña vocación educadora. Quen sabe, ás veces penso que ese barrio foi o principio de todo. Hoxe soupen que se cumprían trece anos do principio da fin desa relación de pertenza a ese barrio, que nunca foi real, mais sempre foi de verdade. Hai trece anos marchou a persoa pola que eu fun a ese barrio e pertencín, por uns meses, á agrupación folklórica á que sempre quixera pertencer, o primeiro dos meus soños cumplidos.  E cando Él marchou non puiden volver. Moitas veces intenteino, mais nunca o conseguin. Quizais porque a mellor tazón que tiña para facelo tamén acabou por marchar uns anos despois, e non puiden soportalo. E sigo sin poder soportalo.
Hai tres días volvín ao barrio e pasei diante do local de ensaio e recordei cada instante, cada canción, cada venres... e fun incapaz de tan sequera tentar entrar. E cada vez que os vexo actuar pola comarca adiante non deixo de recordar, de sentir a morriña máis tremenda que nunca tiven (dese barrio, desa xente, daquel tempo) e, porén, sigo sendo incapaz de tentar volver.
Trece anos son moi poucos para olvidalo a Él, para olvidala a Ela, para olvidar o feliz que fun eses meses alí. Trece anos son demasiados para non tentar volver, aínda que siga sentíndome incapaz.
Débollo a eles, a fin de contas, a miña morriña ten nomes propios.