domingo, noviembre 30, 2014

Funambulista



Cuando el dolor es tan intenso como silencioso,
cuando el cielo es rojo o gris, 
como los días que quedan por venir,
cuando abrir los ojos cuesta tanto como respirar...

A veces hay días, semanas, meses
que son como un largo letargo, 
como un sueño demasiado real, 
como una pesadilla encubierta.

A veces parece que el tiempo se detiene
justo en la hora que no marca ningún reloj.
A veces el mundo gira tan deprisa que no puedes más que quedarte quieta.

A veces, y sólo a veces,
el mundo se tambalea
y ni siquiera parece notarlo.



jueves, noviembre 27, 2014

Ya no ...

¿Sabes? Ya no queda prácticamente nada de lo que fui. Ya no intento dibujar constelaciones con mis lunares ni bajo a saltitos las escaleras de casa. Me he cansado de soplar el flequillo cuando me crece demasiado y ya solo me muerdo las uñas en contadas ocasiones. Sigo teniendo manos frías, eso sí. Hay cosas que jamás cambian. Como el pensar demasiado en todo y en todos, y casi nunca en mí. Y, sin embargo, ya no soy capaz de reconocerme en ningún espejo...



viernes, noviembre 14, 2014

lunes, noviembre 10, 2014

Ansiedade en Fa menor

Impotencia, rabia, enfado ... ganas de empezar a berrar e non parar até quedar sen voz. Todas esas cousas que pensaba que xa non tería que experimentar tan a miúdo como antes e, non obstante ....

Sentirme soa, de novo, a pesar de que non o estou. Que me escoitan, que me comprenden, que me queren ... mais sigo sendo incapaz de abrirme de todo, de confiar na xente que me rodea. Excepto en ti, que cargas coas miñas dúbidas, coas miñas preocupacións, cos meus anhelos ... con todas e cada unha das miñas cruces. Axudándome a seguir camiñando, a non caer, a non deixarme afundir polos tropezos.

E sigo a sentirme incapaz, como antes, como sempre. Sigo sen recoñecerme no espello, sen verme como antes, como xa non recordo cando foi a última vez... E, ao mesmo tempo, sigo sin ter razons para sentirme así. 

Parece que xa nada ten sentido, a estas alturas.


sábado, noviembre 01, 2014