domingo, noviembre 24, 2013

miércoles, noviembre 20, 2013

Cando eu era parte dun Nós

Unha morea de revistas, unha visita como moitas outras. Unha vida de recordos. Un día calquera volves ao lugar onde fuches feliz, onde empezaches a ser alguén, aínda que logo quedaras a medio camiño. Moito cambiou desde a primeira vez, pero moito cambiou tamén desde a última. Por unha banda, reflexionas sobre o paso do tempo, e sénteste maior do que xa te sentes nos últimos tempos, porque a maior parte dos que recordas xa non están. Por outra, notas que na maioría dos que permanecen deixaches un bo recordo. Non só como estudante, tamén como persoa. E podes ver certo orgullo nos ollos de quem a última vez case non puido conter as bágoas vendo como o teu futuro ennegrecía máis e máis. E un sorriso debúxase nos teus beizos sentindo como non es a única que sabe que estás a deixar de ser a imaxe viva do fracaso velado. Porque o mellor xeito de volver confiar en ti mesma é saber que persoas ás que admiras seguen a confiar en ti, porque en realidade nunca deixaron de facelo. E queres chorar, pero esta vez, de felicidade. Envólvente os recordos e parece que estás de novo trece anos atrás, mergullándote de cheo nun ambicioso proxecto no que cres firmemente: o Equipo de Normalización Lingüística, os contacontos, a Revista. "Nós, tamén". Ese primeiro número que tanto custou sacar. Esas primeiras ideas, reportaxes, poesías e entrevistas. Eses primeiros pasos niso de expresar por escrito todo o que che pasaba pola cachola. Tantos e tantos recordos; compañeiros, profesores, amigos... E de repente, volves á realidade. Os anos pasaron e xa nada é igual. Pero o espírito de "Nós, tamén" segue vivo. Nas súas follas, pero tamén nas perdoas que seguen ano tras ano loitando por que a ilusión coa que empezou non morra xamais. E descobres que ese mesmo espírito, ese que tiñas aos quince, todavía está dentro de ti. E cando che propoñen volver a escribir, volver a colaborar, compartir na revista a túa experiencia, non podes evitar aceptar. Tan só existe unha condición. Dar un enfoque optimista aos teus escritos, para que a xente nova que está no instituto non perda a esperanza, para que teñan ilusión, soños e desexos como os que ti tiveches. E iso, meus queridiños, é o maior dos retos que podo ter entre mans.

miércoles, noviembre 06, 2013

*Ilusión*




Ilusión es compartir la felicidad de las personas a las que amas, 
ilusión es sonreír cuando brillan sus ojos,
es reír, llorar y soñar a su lado.

Ilusión es sentir más cerca que nunca a tu mejor amiga
precisamente cuando menos minutos compartes con ella,
es hablar, sentir, preguntar, confesar y conectar 
simplemente con cuatro frases.

Ilusión es sentir que te va a estallar el corazón cuando esperas a su lado.