martes, octubre 26, 2004

Un remanso de paz, alejada de la gente, rechazando el miedo para lograr mi libertad. Los amigos se han marchado, queriendo ayudar a seguir eternamente juntos sin saber que el tiempo es el olvido, pues nunca volveremos a caer al unísono. El sonido no lejano de los coches todavía golpea mi pecho. Cierro mis ojos imaginando que mis alas me llevan lejos, hasta el cielo de un lugar extraño, en el que no he estado desde hace un año. Como una cadena inevitable, el aire nutre mi piel con su luz mientras amanece y sonrío. Respiro tus besos incitada por tu voz en mi imaginación, como la magia perdida que mis oídos no logran encontrar, pues tan solo sienten el correr del agua del arroyo que huele a azahar.

domingo, octubre 24, 2004

De nuevo me dirijo a ti
en una poesía desesperada.
Como si de una canción protesta se tratara
voy a intentar transmitir
lo que en el fondo de mi ser
se esconde y debo decir.
Desde tu marcha todo ha cambiado.
Hay quien ha abandonado el barco
prefiriendo tirarse al mar
que seguir un nuevo rumbo.
Todo es muy raro.
Pero, ¿qué te voy a decir yo?
Si asumes con alegría
la nueva vida que has construído
lejos de tu gente y de tu casa.
Y tú te lo tomas bien
porque es el camino que debes seguir.
Eres consciente del peligro
pero no le das importancia.
Nada se sabe de ti.
Espero que disfrutes si puedes
de tu nuevo destino
y que puedas enseñar allá
lo que has enseñado aquí.
Si no vuelves pronto
puede que encuentres
tan sólo ruínas.

[me faltaba mucho por saber, la preadolescencia es demasiado impulsiva, sobre todo en mi caso, pero las cosas pasan y si Perú esta lejos, León no tanto, y las pequeñas visitas se seguirán agradeciendo]
Sólo son locuras, me repito día tras día, sólo son sueños efímeros que mañana no tendrán ningún sentido, sólo son los restos de una ilusión que se borró de mis pensamientos sin saber siquiera que existía. Son palabras vacías en un cuaderno desgastado por el uso, lleno de ideas esporádicas de un lapiz desconcertado. Son las cenizas de un cuadro quemado por no entender su fondo, de una sabana que alguién tiró en una hoguera de San Juan solitaria bajo la lluvia de junio, la noche mas corta del día más largo...son los recuerdos de un verano no vivido, de un invierno que no se acaba, del rocío de los amaneceres junto al mar, el tic-tac del reloj de nuestra Soledad
O día esta a punto de esgotarse. Os derradeiros raios de sol que verán os seus ollos quentan a súa pel. A Lúa aparece por entre as polas das árbores. Hai lúa chea. As bágoas corren polas súas meixelas. Sen querer, contempla un espectáculo unico. A ras do solo, o astro rei afúndese na terra mentres, ao outro lado, a Lúa xa se ve no alto. Pode ver aos dous á vez pero non se sinte afortunada. Logo sucédense instantes nos que fala o silencio. Nada turba este tristeiro marco. Agora xa só queda a Lúa. Aparecen sombras no ceo da noite. Sécanselle as bágoas, xa non pode chorar máis. Volve a súa faz cara a Lúa. Pregúntalle co seu ollar cánto tempo lle queda de vida. A luz da Lúa ilumínalle a cara. Só isto sírvelle como resposta. Ela recóstase ao pé dun castiñeiro e durme. Soña co seu amor, o seu fatídico amor cheo de desgracia e de dor. Sofre, ten pesadelos. Busca coas súas mans ao seu compañeiro. Non o atopa, esperta. Incorpórase. Sinte frío, treme. Volve recostarse e expira. Na alborada atopan o corpo sen vida dunha rapaza, dunha rapaza que morreu de amor.




[primaveira 2001]
Amor, ¿por que tienes 2 caras?
Me buscas y me evitas,
me encuentras y me esquivas.
¿A qué viene esto?
Quieres jugar con mis sentimientos,
o quizás sólo sigues tu instinto.
Intento buscar en mi interior
pero no puedo encontrar nada.
Déjame penetrar en el fondo de tu alma
en tu más oscuro subconsciente,
para que vea en ti lo que quiero ver.
¿Por qué no intentas ver en mi?
¿Por qué no haces lo que yo?
¿Por qué...?
Pienso en ti y sonrio,
sonrío como una estúpida,
una estúpida enamorada.
[vista atrás y todavía me sorprendo, nunca estuve enamorada de mi niño...ni falta q hace...xD, afortunadamente, lo comprendi antes de que fuera demasiado tarde....]

jueves, octubre 21, 2004

sorprendida por la ausencia de una monotonía q me perseguía sin saber el porqué, me sumí en un eterno sopor que me aleja del mundanal ruído, como una mañana de un octubre lejano que existió ayer y hoy ha muerto en el olvido. Congestionada por la candidez de un jersey recien lavado con un inapreciable olor a mandarina que debería impregnarme y a penas se acerca a mi olfato. Pretendo caer en mi Soledad, pero hay quien no me deja...

martes, octubre 19, 2004

A veces no me reconozco, me atrapa mi propia neurosis, soy victima y verdugo de mi misma y no se escapar, no puedo y quizas no quiero. Me pierdo en mi subconsciente y cuando salgo a la superficie no se ni donde estoy y estallo con esas pèqueñas cosas que no deberían tener la menor importancia. Quisiera poder huir de la soledad que me persigue y no me deja un minuto de reposo, caigo una y otra vez en mi propia indecisión, subida en un carrusel que me devuelve siempre al mismo lugar, a una existencia q nunca ha estado vacía y siempre ha intentado aparentarlo. Me disfrazo con máscaras de yeso que se adaptan a mi piel como si formaran parte de ella, matizando las curvas de mi cara de manera que apenas se pueda apreciar la diferencia, a menos que me conozcan bien, lo cual de hecho no es demasiado complicado. Me repito a mi misma la misma frase gastada empleada antaño en las calles del inferniño, frases sobre la vida y oa amistad recicladas en el cemento de una cancha de baloncesto de barrio, como esa llamada que esperaba y no quería que llegara, como esa etapa que cerré y otros se empeñan en abrir. No quise ser dura sin reflejar una realidad, no me acuses de un error que no he cometido, no intentes que cargue con un culpa que no me corresponde. Siento no poder decir completamente adios al pasado de mi presente, pero por lo menos, tardara en volver a afectarme, si es que algún día vuelve a hacerlo.




[reformado a medida que lo escribo por un mensaje que no debió haber llegado nunca, pero en principio dedicado a arrepentirme de una mala reaccion, para variar en mi, con quien menos se lo merecia]

domingo, octubre 17, 2004

En la noche se dibuja una sombra perdida dirigiéndose a las rocas. La tempèstad azota el mar. Las barcas tiemblan , saltan y caen al agua. La Luna está oculta tras las oscuras nubes tormentosas; tiene miedo, por eso se esconde y huye de los claros. Su oído escucha, escucha truenos. Y tiene Miedo. Se encuentra solo, solo entre la Vida y la Muerte. Al fondo, el Cielo. Pero no es el cielo de siempre, es un cielo extraño, no es su cielo. Abajo, el mar, pero ya se sabe que el Mar es mucho mar. El Mar tiene vida propia, el Mar siente, al Mar le duele. Y el Mar lo aprecia, le tiene cariño al joven marinero. No desea su muerte. Por eso le ha pedido al Viento que se alíe con el Cielo para hacerle embravecer y hacer sentir al joven Miedo. No miedo de morir, pues ese miedo alberga su alma desde y por siempre, sino miedo de lo que va antes de la Muerte...


[una historia de marineros al más puro estilo Dea pero con final feliz de aquel curso de 4º, lastima que la informática hiciera que se quedara a medias....]

domingo, octubre 10, 2004

un día de perros, una lluvia infernal, vientos huracanados han ido quedando atrás, menos mal, todo va bien, las cosas vuelven a ser como yo deseaba, y sin hacer nada, sin intervenir en absoluto, dejando que las aguas vuelvan a su cauce por si solas...

[para mi gente que aunque a veces la haya tenido descuidada, que habría hecho yo sin ella...]

California

Ya estaba yo tardando demasiado en poner una cancioncilla de Erentxun, más que nada por no saber cual escoger...Me he decantado por esta pues es la primera que oí suya en solitario, al menos siendo consciente de que era él. Fue tan sól el final, en los 40 Principales,pero al poco tiempo la escuché completa aunque no de su voz (sino en la de Ernesto, una deuda que tengo con él por eso nunca me llegó a poder desquiciar por completo...). Aquel fue el inicio de todo esto asi que allá va...(por eso es tan especial para mi)




Despiértame en California
despideme de las sombras que hubo en mi
tu alma gemela
la encontrarás siempre a tu lado.

Déjame entrar
de puntillas por ti
hazme vivir cada verso que te di.

Hay poco que perder
pero mucho que ganar
nos queda tanto por vivir.
Hay poco que perder
pero mucho que ganar
nos queda tanto que decir.
Vamos a hacer borrón y cuenta nueva.

Recuérdame
que no vuelva a recordar
y hazme olvidar
si no puedo olvidar.

Quiero que sepas
que no lloverá
sobre mojado nunca más.

Hay poco que perder
pero mucho que ganar
nos queda tanto por vivir.
Hay poco que perder
pero mucho que ganar
nos queda tanto que decir.
Borron y cuenta nueva ya veras.

Despiértame en California junto a ti.


[dedicado a Iciar por que si no es por ella no habría entrado en el pedazo de foro, a Maria pq se que tb le gusta, al pequeño Mikel aunque de momento solo le "suene" Amara, a Moni por ser un solazo, a Maria, a Maite, a Mar, a Mila, a Toño, a Over (weno Gonzalo xD), a todo el foro en general y por supuesto a Él: Mikel Erentxun, gracias]
Voz quebrada
en el espejo de mi alma
pienso en ti
olvidando que existe un mañana.
Yo contigo o tú sin mi,
nada importa
si no estás aquí.
Esas risas impacientes
surgidas de la locura
y las sonrisas inocentes
que brotan de almas puras.
Aquel símbolo que te robé
de amistad reconvertida tras las dudas,
y esas confesiones
de un atardecer de agosto.
Y ese concierto de Hombres G
que me hizo recordar
qué sentia yo por ti;
y que tardes de aquellos sueños
nos quedaban por cumplir.
Temblando pasé esa noche
y aun con los ojos cerrados
no pude dormir.
Te necesito, ¿qué será de mí sin ti?
Te quiero te quiero
y no hago otra cosa que pensar en ti.



[escrito de recuerdos con mini-homenaje a HG al final...a las tantas de la madrugada tras el concierto en el Reina Sofía al que fui con cierta "parejita" también amante de su musica y de Deivid Samers, no era asi carlitos?? jeje]
En la arena de la playa
una tarde escribí tu nombre
y, sin querer, lo borré
para evitar admitir
que mi amor es enorme
y eterno, porque aún te quiero.
Esa inicial
tatuada a la orilla del 23 de agosto
que me hizo olvidar,
a la vez que odiar
una conversación anterior.
¿Sabes?, no puedo olvidar
lo que siento por ti,
pero somos amigos
y lo prefiero a perderte.
Bueno, en fin,
ya hablaremos.
¡Quiero sabe!
Quizás algún día
podamos amarnos.



[verano 2003, el olvido no es inalcanzable por lo visto...]

15/07/03

Hoy me he dado cuenta de algo,
que no te necesito,
que puedo vivir sin ti.
No es que ya no te quiera
ni que dejaste de importarme,
sólo se trata de autosuficiencia,
de la independencia que me atrae.
He descubierto que hay otro mundo,
mucha gente que me quiere y me ama,
todo a mi alrededor ha cambiado,
no me amas y no me importa nada.
Te querré y te respetaré
pero ya no sufriré por ti,
no sigas jugando a quererme
que, aunque te adoro,
es el momento de pensar en mi.

01/03/03

¡Que dulce alegría se siente
al saber que tienes una amiga!
Una amiga, a veces, es mucho pedir.
Alguien que te quiere
y te apoya incondicionalmente,
¡es tan dificil de conseguir!
Yo soy afortunada
puedo decir que tengo una amiga
o dos, incluso tres.
Soy tres veces afortunada.
Sin embargo
las personas de las que más esperas
a veces te traicionan
y otras te ignoran.
Lo bueno es saber hacia donde mirar.



[es bueno ver que todo eso ha pasado ya y he recuperado aquello que perdi, chicos os quiero, gracias por seguir ahi y por tardes insignificantes como la de hoy...todo irá bien...]

sábado, octubre 09, 2004

Desasosego, medo
¿Por que sinto isto?
Odióme a min mesma
por levar un dobre xogo.
Pero esta non é a miña vontade.
Eu non elixin os meus sentimentos,
un frío recorre o meu corpo.
Non quero durmir para non soñar
pero tamén quero soñar
para aclarar a miña vida.
Dime o que sento se é que o sabes.



[eh...No Coment]
Por que cuando te llamo
no captas la indirecta
y tengo que explicarlo de mil formas más.
Sé que eres mi amigo
y yo soy tu amiga.
Esta situación jamas se romperá.
Peroyo necesito que esto avance
acércate a mi
o estamos como antes.


[en fin que horror!! es terrible!! no se ni como lo cuelgo....además, si es como mi hermano!!!! hay que ser degenerada...]

12/07/03

Nuestra unión en alianza
jamás desaparecerá,
estará por siempre en mi memoria
y nadie me la quitará.
Al sentirlo en mí,
en mi piel, recuerdo que una vez
me enamoré de alguien que me quería,
pero no lo suficiente,
y siempre será así.
Podrá morir este amor,
podrá mi alma
apartarte de mis sueños
mas nunca se borrará
de mi corazón tu sonrisa;
jamás olvidaré este sentimiento.
Intentaré de nuevo evitar la pasión,
frenar impulsos
que empujan al amor.
Quizás lo logre algun día,
quizás se esfume de un plumazo
este amor indeseado,
que duele y hace herida;
pero jamás desaparecerá
de mi mente tu mirada,
jamás olvidará mi amor cuanto te quiso,
ni los sueños en que tus besos
eran los testigos
de una amistad que acababa
porque este amor comenzaba.
Puede que deje de amarte,
pero jamás dejare de quererte;
no volveré a desearte,
pero siempre ansiaré verte.
Y nunca olvidaré lo que me hiciste sentir,
y como con tu actitud
me hiciste sufrir.



[las tonterias que se llegan a decir por un puto anillo....hay que ver!!! pero bueno, en fin...]

jueves, octubre 07, 2004

Odio

Te odio por ser perfecto,
por tener esa chispa que me enamora.
Te odio porque te quiero.
Y me odio a mí por quererte,
por sentirte y soñarte.
Odio pasar el día pensando en ti,
odio no poder concentrarme
porque no estás aquí.
Odio esa sonrisa que me quita el sueño
y esa mirada que empapa mi alma.
Odio todo lo que me haces sin querer
y lo que no haces por no saber.
Odio que no me quieras como te quiero yo.
Odio quererte, me odio a mí.
Te quiero.



[y que a mi me encanta este poema!!! no sé si influye que lo escribiera en la última página de mi libro de Economía de 2º de Bach. al lado de Tú o si es que me creo "Revolver"....]
Esta incertidumbre
está matándome,
ojalá tuviera poderes
para no seguir amándote.
Dime algo
pregúntame, contéstame
pero no sigas así.


[otro viejo escrito que no sé ubicar]
¡Qué felicidad me inunda!
Todo mi ser se empapa de amor,
de sueños y esperanzas
de dicha.
Por qué este sentimiento
aflora de mis entrañas a mi piel.
Qué es la Felicidad,
qué clase de sentimiento
te sitúa sobre una nube imaginaria.
No sé lo que es
es algo incomprensible,
no sé lo que es
pero me gusta.



[pero yo era tan feliz de aquella??? parece ser que si, pero creo que tras un par de añitos, hoy lo soy más]
Chove,
empápome de bágoas dos anxos.
A roupa apégaseme á pel.
Pecho os ollos
imaxino que estou no lugar onde estou
cos ollos abertos.
Cóllesme polo van,
bícasme na meixela,
mírasme aos ollos.
Pecho os ollos
e apértasme mentras me bicas nos beizos.
Abro os ollos e desapareciches.


[despois de moitos arranxos asi quedou isto...tampouco é para tanto non?]
Quero que veñas ao meu lar
que me collas e me abraces
que me digas que me queres.
Quero que desexes verme
que sorrías ao estar comigo
que me biques sen medo.
Quero....


[que non!! se eu non quería tal...se era o meu irmaíño querido, alguén que xamais me poderá facer dano, non como aqueles que son capaces de perturbar a miña tranquilidade dando sinais de vida neste preciso instante]
O Sol agarima a miña ialma
o Sol éncheme o corazón
o Sol alumea a miña existencia
o Sol es ti, Amor.




[será por iso que a súa cor favorita era o amarelo?? xD, quéva!!! si él nunca podería ser o meu Amor, aínda que sexa un Sol, sobre todo ultimamente....]
Se agotan los minutos del dia, ya no puede echarse atrás el nauseabundo sentimiento de la Soledad apagada que se intenta apropiar de mi sin llegar a conseguirlo en ninguna ocasión. Se me cierran los ojos pues los parpados pesan más que en aquellas sesiones de relajación pre-exhibición que añoro aún hoy. Me arde la sien como siempre me ocurre en momentos como los de ahora, pero disfruto de mi presunta enfermedad. La Soledad me persigue y yo huyo de ella constantemente, día a día, a cada instante. Y nunca es capaz de alcanzarme, porque siempre hay alguien que me saca de mi absorta inquietud que no me deja vivir. El eco de un televisor encendido resuena en mi cabeza mientras arde toda mi piel y mis mejillas. Planes insignificantes me hacen despedirme de mi misma, decirle adios a mi locura, a esa desquiciante esquizofrenia que me inunda en ocasiones y me impide razonar como debiera. Ya ni siquiera hay quien ocupa mi mente como antes, ni muchisimo menos mi corazón. No es que ya sea incapaz de sentir, pero sé que durante un tiempo mi corazón estara lleno de amor hacia las personas que realmente se lo merecen, sin que ninguna de ellas prevalezca sobre las demás.




[aprovechando el momento, quiero darle mi enhorabuena a María por su peke que ya ha nacido esta madrugada, por fin!!!! que ganitas de verle la carita ya al pequeño M despues de todos estos meses, dentro de nada nos plantamos en la Coru y pasamos un ratillo con el enano que al parecer es precioso y con ojitos verdes xD....abrigate, que hoy el día enfría un poco más]

martes, octubre 05, 2004

Crei querer volverme a enamorar, por un instante pense en lo dulce del amanecer de la inocente mirada de seducción, pero de pronto recorde tambien el dolor que me hizo echarme atrás. Me prometi desterrar el amor, decir adios a esa clase de sufrimiento gratuito casi voluntario, como una actividad masoquista que solo acaba por sumirnos mas en un abismo catastrofico descomunal qeu lo unico que puede aportar es el mayor golpe jamas contado. Hoy por hoy, simplemente me refugio en el cariño y si acaso, llegado el momento me entregue a la pasión.
Durme meu rei
durme no meu regazo
que nos soños todo é mais claro.
Pensa en min
quereme, bicame,
equivoqueime
a que durme son eu.


[lonxanos sonos con meu veciño, en fin que pena!!]
Es todo tan dificil...
El amor juega y se escapa
en la soledad de la noche
tu imagen ilumina mi alma
y te vas.
No puedo quererte
te veo y se me parte el alma
enamorarme me da miedo
no puedo, me falta tu calma.
Ojalá no quisiera quererte
no ansiara amarte como lo hago
te quiero, no puedo ¿Que hago?
¿Por que es todo tan dificil?
No puedo quererte
y aun asi te quiero
me haces falta
y tengo miedo.
No puedo enamorarme
y sin embargo te quiero,
no debia de quererte.
Me hago daño a mi
te lo hago a ti y a todos .
Te quiero, ¡oh, si! pero no,
no puede ser.
Me estas volviendo loca
no puede ser, yo te quiero,
no permitas que te ame
haz algo porque yo no puedo.
Luvia de amargura
inunda mi camisa
y no la tuya ¿lo entiendes?
Es simple, te quiero
me duele, no es justo.
Te quiero.



[uff cuanto tiempo!! cosa de 2 añitos o asi...eso de no querer enamorarse y no poder evitarlo...que bonito seria volverlo a vivir, no??]

01/03/03

Os meus versos non eran meus
non representaban a miña realidade.
Cada vez que os leo
non atopo os sentimentos
que debían conter.
Supoño que o sentido da literatura
foi o que os inspirou
e fixome sentir
cosas que non sentia
ou que esaxerei.
Algúns son verdade
podo recoñecer neles a miña ialma
pero outros semellan a irrealidade
non sei que facer
pero sei que debo saber
que os meus últimos versos
son os que mellor poden dicir que son os meus.

30/01/03

No se muy bien lo que siento.
Lo que empezó siendo un juego
ha terminado por volverse realidad.
Siento, espero,
sueño, siento de nuevo,
una evidencia oculta
que solo se muestra
a los ojos de un amigo,
de aquel que me conoce bien
y adivina mis pensamientos ocultos.
Después de todo
la evidencia no lo es
y lo que no se oculta, sale a la luz.
A veces no entiendo,
no comprendo mis propios versos,
mi propio yo.
Quiero evitar sentimientos que no puedo
quiero reprimir emociones que no debo.
Si no fuese todo tan complejo...
Cómo puedo hacer
para que este amor no destroce mi ser.

15/08/02

Destellos de luz deslumbran mis ojos, lágrimas inquietas abandonan la esmeralda, melancolía inexplicable y una paz interior. La melodía suena y vacía los problemas, un sonido envolvente dibuja una tímida sonrisa que tiñe de felicidad y calma el dolor. La indecisión, la traición y el deseo se entrelazan en el alma como el espiritu y el cuerpo se cruzan en el camino del sentido. Una pluma y una guitarra, una voz y una ilusión. La vida es un dibujo abstracto, una música orientada a los sueños, un barco a la deriva en un mar de esperanza. Una ilusión rota y un corazón hecho añicos bastan para despertar la tempestad. La calma llega con la melodía de la paz y el sentido de una nueva ilusión, ambas cosas unidas, pues dispersas ya no son. Una respiración entrecortada, un sentimiento por mostrar a esa hoja en blanco con esa nota por llegar. Amor, pasión, virtud, dolor. Música y vida, palabras de aliento, anhelo herido, mi dulce tormento.

13/09/02

Amor, te di mi vida
y si buscas en tu corazón
la encontrarás,
pues la guardaste en un rincón.
No te vayas de mi, sé que no me quieres
puede que nunca me hayas querido
pues nunca lo has admitido.
Quizá vi lo que no era
o no supe ver lo que fue y ya no es.
Te adoro aunque tu no
te espero y no vendrás
en mi vida no hay más que tú
supongo que lo sabrás.
Solo soy tu amiga, ella es mas
si la vida te trae e mi
quizá consigas que deje de llorar

lunes, octubre 04, 2004

creo que por hoy ya llega aunque a penas he aportado nada nuevo, mas bien viejas sensaciones. creo que el cansacio puede conmigo y habla en mi nombre al decir que en estos instantes no meenvuelve ningun sentimiento mas que el deseo de agarrar mi colchon y olvidarme de mi consciencia por unos instantes (de hecho, horas). Mañana la ilusión dejara paso a la rutina y el otoño melancolico que anochecio en Esteiro hoy. La estabilidad fraguara mis senderos por el absurdo recorrido de la rzaon y la presupuesta responsasbilidad. La vida vuelve a ser lo que debiera...O ALGO ASI.



[en fin, _akasoimporta_ ??? o era otra cosa?? que mas da, si es que...es realmente esto lo que debe ocurrir!!??]
Ven a mi amor
no te escapes,
no huyas de mi
porque la Muerte me persigue
y me puede alcanzar
si te alejas de aqui.




[2001, aproximadamente]
Me falta el aire, ¿respirar? lo intento pero no puedo. No soy capaz de evitar una respiración inalcanzable, lejana...Lo consigo. Miro a mi alrededor. Hay mucha gente pero estoy sola, an la más completa Soledad. La vida continúa a mi alrededor, todos siguen su camino y yo estoy parada. Horas que se congelan en un instante. Giro, solo se mirar, mirar y escuchar. Mi mente está en blanco. Mis piernas no responden a mis impulsos. Siento que soy un fantasma. Mas no es asi. Alguien se acerca, me mira y me habla. No le respondo. Insiste, yo sigo en mis trece. Otro me da una palmada en la espalda. Caigo. Muero.



[tras casi 4 años aun no he sido capaz de abandonar por completo esa sensación...]

domingo, octubre 03, 2004

Yo ya no se nada. No se ni quien soy yo, ni quienes los que me rodean. No entiendo mi ser ni intento comprender el tuyo. Cuando por fin me decidi a dejar atras todo el dolor más grande que senti y ni siquiera puedo estar bien del todo porque si hay algo o alguien que sea importante para mi no esta bien, yo no puedo estarlo. Lo siento, por ellos y por mi, pero es asi. La incoherencia que me oprime de tu ser, me vuelvo loca tan solo pensando en la incongruencia de tus actuaciones, no se ni que hacer, ni que decir, ni que pensar. Mi personalidad no cuaja con las palabras sin sentido, con las frases entrecortadas, con las miradas furtivas...no puedo más. No me gustaria estar de nuevo en el pellejo de aquella inconsciente que anteponia las necesidades de todos antes que las suyas. No quiero acostarme cada noche pensando que he hecho para merecer semejante comportamiento. No quiero estar dia tras dia centrando mi ira en ti para luego acabar camelada con un par de frases bonitas que me hagan olvidar mi frustracion, y que se repita a cada momento...como desde el primer dia que te conoci. Me alarma continuar el resto de mi vida asi; necesito algo que me haga seguir, que me haga darme cuenta de que no me estoy equivocando, de que esto puede ser bueno despues de todo, de que no es un error intentar salvar esta presunta amistad que un dia nos unio y espero que lo siga haciendo. ¿Acaso es mucho pedir? No lo creo. No pido nada más que puedas acercarte a mi como antes y me expliques (en algún momento en el que no estes contento) que nos ocurre, aunque se casi seguro que nos era asi...

08/09/03

Un minuto siempre es la clave,
un minuto nada más,
tan sólo un minuto.
Es suficiente para saber
lo que siente tu corazón
repleto de rosas,
rosas rojas y blancas
con destellos amarillos.
Tú eres ese minuto,
el minuto cíclico que se repite,
aquel en que se basa mi vida,
rodeado de rosas;
ese que deseo,
el que no permito que me abandone.
Quedate aqui,
perfumando mi vida con tu fragancia.
Un dolor sen fin
oprime o meu peito
terrible desengano
chorado e tristeiro.
Sinto medo e impaciencia
é como se isto non fose rematar
quero rir e non chorar
e agora so podo amar.
Amar en silencio.



[Primaveira de 2001]