Luces e sombras

Disque, 

ao final, 

sempre hai unha Luz 

que indica a saída.

Por moitas sombras que te asombren. 

Entre grises e vermellos

En realidade, 

non importan cantas árbores vermellas atope hoxe no camiño.

Por moito que as necesite

non poden coa escuridade dos días e as semanas grises.

A nena das cancións de autor

Escoitar en bucle as cancións máis desgarradoras dos meus cantautores de cabeceira

porque non son que de escoitar as que me debuxan un sorriso

porque xa non me saen naturais, salvo en contadas ocasións.

As ganas de chorar ganan ás ganas de todo o demais

sexa luns ou venres, porque xa non importa.

Ganas de chorar, gritar, correr ... a cada instante;

e non poder máis que o primeiro.

A vida custa... xa o di esa canción de Marwan que non paras de tararear,

como todas as demais.

Vilas do outro lado da ría

Poucos lugares me atrapan do xeito en que o fai a túa vila

poucas persoas consiguen facerme sentir na casa sen estalo.

Hai amizades que son más grandes do que puidesen parecer nun principio,

hai amizades que valen máis polos silencios e as miradas que polas palabras...

A voltas co frío polar

O frío polar volveu, irremediablemente, ás miñas mans; 

pero tamén aos meus pensamentos e á miña alma.

Había ben tempo que novembro non me envolvía por completo.

En branco e negro

Penso que cambiei a ansiedade pola desmotivación,

a preocupación pola  melancolía,

as cores intensas polo blanco e negro.

Melancólico outubro

Disque os galegos somos os mais melancólicos,

especialmente no Outono.

Aínda non apareceu novembro 

e xa me ten roubada a alma.

Soñar é pra valentes

É posible (e incluso probable) 

que os soños acaben por cumprirse.

O que non teño tan claro é que, 

se iso chega a ocorrer, 

teñan pagado a pena todos os sacrificios feitos no Camiño.

Preguntas sen resposta

Aínda non fun capaz de comprobar 

se realmente podo chegar a ser CAPAZ.

"Aíndas" sen superar

Ainda calo mais do que son capaz de chorar,

aínda son esa bolboreta que está aprendendo a voar.

Débedas pendentes

E non deixas de repetirte que non lle podes fallar máis

que esa nena que fuches sigue estando aí,

que lle segues debendo esa vida coa que siempre soñaba,

que ela aínda cre en Ti

e Ti tes que volver facelo.

Por ela,

por Ti.

Esa soy yo

Esa soy yo,

la que nunca llega a la hora, 

la que empieza y termina tarde, 

la que nunca sigue ni su propio ritmo.

Esa soy yo, 

la que muchos quieren conocer,

la que la mayoría abandona,

la que sólo unos pocos se aventuran a querer.

Esa soy yo, 

la chica mas complicada de toda la ciudad.

El enésimo corte y edición

Y a pesar de todo, sigo siendo la chica de los infinitos corte y edición, la que, para cortar por lo sano con las dudas, no duda en encomendarse a un tijeretazo sin vuelta atrás.

Y sigue estando más pendiente de los demás que de sí misma, 

pero ahora, al menos, ha aprendido a quererse.

Y es capaz de reír y sonreír cuando por dentro está llorando a mares,

y es capaz de detener ese torrente interno para decirse a sí misma:

No lo dudes, cree en Ti.

Hoy y Siempre, CAPAZ.

Nunca, Nada, Ningures.

Cando tes a alma e a conciencia tranquilas non escapas do teu pasado, 

nin sequera do que máis dano che fixo. 

Por fortuna,

hai portas que chegan a pecharse silandeiras,

 sen portazos nin avisos.