jueves, septiembre 30, 2004

Piensa en ti

Una vez me dijiste:
piensa en ti, ante todo en ti,
y luego en los demás.
Un buen consejo
si se sabe aplicar con sabiduría;
si se tiene la suficiente entereza
y la suficiente autodeterminación
para controlar por completo
los entresijos de la vida.
Eso pretendo hacer,
es lo que hago y haré,
pensar en mi sin olvidarse de lo demás.
Quererme para que me quieran.
Sólo espero que después de todo
no te arrepientas, ni yo
de lo que ayer dijiste
y que no me reproches jamás
que haya empezado a pensar en mi.



[y lo hice, afortunadamente]

A flor de piel

Jamás podré olvidarte.
Siempre te llevaré
rozando mi piel,
engarzado entre mis dedos.
Puede que el amor se acabe
pero siempre quedará el recuerdo,
y nunca morirá el cariño
que siento por ti, y que no pierdo.



[verano 2003]
A veces me pierdo entre mil sombras que interrumpen mis pasos. No se que hacer con aquellos que se inmiscullen entre mis pensamientos y mis sueños, los que maltratan mi añorada intimidad. Me siento frustrada a veces, como fuera de mi, como presa de una ansiedad que no acaba de fraguarse, que se esconde en mi apariencia racional totalmente irreal. Caigo continuamente en una rutina ilógica que no me disgusta, pero que oprime mis deseos de huir, de decir adios a todo lo que me acababa por conducir al dolor y la incomprensión. El dolor ya no existe, al menos no por esa parte, pero la incomprension perdura, y lo seguira haciendo durante mucho tiempo, tanto como el ya vivido, seguramente más. Yo no entiendo ya nada de lo que me hacen pasar, cada dia menos. Echo de menos las pequeñas ilusiones de cada dia que me iba ofreciendo la vida, ilusiones que hoy han desaparecido, que siento que ya jamas volverán, y eso es algo sin lo que no podría vivir, no lo podría soportar. Necesito volver a sentir todo aquello que pude sentir más cuando no me daba cuenta de lo que me hacia sentir.




[dudo que nadie pueda llegar a entenderlo nunca, ni siquiera yo]

miércoles, septiembre 29, 2004

Conflictos

No se si debo quererte,
siempre acabo aceptando un no
pero ¿por que?
Por no luchar o por no decir adiós.
Hay tanto de por medio,
aunque no debería haberlo;
pero yo soy así, debes aceptarlo
ya no hay otro remedio.
He llorado por la incomprensión helada,
por las influencias de otros
que no vienen a nada,
pero que marcan mi camino
para todo, es mi destino.
Sueño con que todo se arregle,
que un pacto de paz amanezca
que se hagan realidad 1000 canciones
y otras 2000 no se cumplan cerca.
En Coruña o Ferrol
donde sea que ocurra,
en París o en Japón
crecerá nuestro amor, sin duda.



que recuerdos....

Cancion perdida

¿Y si no lo vuelvo a ver?,
¿y si está lejos de aquí?
¿como podrá mi corazón
sin su amor sobrevivir?
No sé si es peor
pasar tres meses pensando en él
viendolo de tarde en tarde
y esperando desesperanzada
o el terrible desengaño
de recordar
que me he olvidado
de su mirada.




[uy, cuanto tiempo, mas de una año....puffff]

03/06/03

Hace seis dias ya
que no te veo,
hace seis dias ya
que siento que te pierdo.
Hace seis dias
que escondiste tu sonrisa
y ahora me culpo
por dejarte marchar, mi vida.
Hoy te he vuelto a ver
y a recordar,
hoy te he visto
como antes, igual.
Distante y cercano,
amigo y extraño...
cariño encendido,
pasion apagada,
silencio expectante
que sueña mi almohada.

lunes, septiembre 27, 2004

paseo por las calles de mi vida pensando en todo lo que vino a mi algun dia. tu recuerdo va y viene como aquellos años que existieron sin saberlo. por los bancos de la acera veo personas que tienen su propia historia. tus ojos ya ni me fulminan al mirarme. no me apetece veros realmente, no me apetece hablaros tampoco, pèro no voy a dejar de hacerlo, no podría aunque quisiera. desearia poner tierra de por medio para olvidarme un poco de todo aunque fuera dificil. porque cuando te encierras en esta ciudad sin salida todo parece más grave, todo crece y se hace enorme aunque sea la más ínfima estupidez. y siempre sucede. si estuviera lejos las cosas me afectarina menos, si no estuviera aqui todo seria mas facil. quien sabe, quiza me quede menos tiempo aqui que el que muchos pensamos. aunque yo me conformaria con que nuestro comportamiento se normalizara

domingo, septiembre 26, 2004

Amiga, si es que puedo llamarte así.
Te has alejado tanto que impone
pronunciaresa palabra
AMIGA
compañera y camarada,
esas comprometen menos ¿no?
Acaso no puedes recordar
aquella buena sintonia.
No puedo creer que mi presencia
te produzca indiferencia,
a mi no me lo parecía la tuya.
Te eché de menos
aunque no lo creas,
añoraba aquellas risas
y las ilusiones que tuvimos de niñas.
Ya no somos de niñas.
Lo fuimos hace mucho
¿o quizá no tanto?
Quizá mañana
o dentro de un año
te diré a la cara esto,
que nunca quisimos hacernos daño.
Adios, vieja amiga.



[después de que hoy estube toda la tarde con mi Patri pinchi recordando viejos tiempos y hablando de mi vieja amiga Soledad, me ha dado por colgar este antiguo escrito dedicado a ella...hay que ver todo lo que ha pasado y que aún siga viniendo a mi su recuerdo cuando se me reprocha por parte de cierto sujeto, en fin, acaso importa?]
Mirada profunda
que penetra otras miradas
instinto interesante
que deja el alma helada.
Una coraza de acero
que esconde un corazón de oro
protege celosa con fuerza
lo que quiere ocultar para sí solo.
Un caminar pausado, firme
una sonrisa natural
un caracter agridulce
y una recia personalidad.
Pero cuando se muestra
tal y como realmente es
seduce y encanta
y es un amigo fiel.




[lo dicho, sin comentarios, gracias por tenerme en cuenta y llevar mi recuerdo siempre encima xD, Iceman, tkm]
Ya nada es igual
todo ha cambiado
la vida es más dura
ya no es un juego.
Tengo miedo del cambio
no sé si estoy preparada
¡qué puedo hacer!
Sólo esperar.
La luz del Amanecer
huele a mariposas en libertad
que vuelan muy alto
que hacen lo que quieren
que viven a su aire
porque ven cercana la Muerte
y quieren vivir al máximo.



[en fin...si es que...]
Miro cara a Lúa,
redonda, branca,
perfecta.
Sento nunha pedra lisa,
sen aristas.
Sigo mirando á Lúa
xamais cansaría de mirala.
Cando ollo para ela
sinto unha sensación de acougo,
dun pracer infinito.
Os problemas quedan illados,
pensas, soñas, maxinas,
es feliz.



[á marxe do caracter romántico que leva implícito mirar cara a lúa, sempre foi o astro que máis me gustou ollar...]

A Cris

Cuando todo va mal,
cuando la vida te da la espalda
y tu corazón es ya gris,
de repente, como por encanto,
aparece una luz de esperanza,
aparece esa amiga eterna
que es capaz de llevar descalza
la cruz de tu soledad interna,
de tu angustia clavada.
Ella rompe la esfera fragil,
cristalina, de tu abismo con el mundo.
No cuesta tanto, pero hay que hacerlo,
y ella lo hace.
Ella me acompaña siempre,
está conmigo cuando todos se han ido,
y me escucha, y se ríe,
y me transmite su dicha.
Ella me consuela
y me ayuda a olvidar
los daños que otros me han hecho,
sumergiéndome en otra dimensión
donde las personas
me quieren por lo que soy
y no sólo porque suponga un interés.
Dudas...
¿Por que tengo tantas?
Creí ya tenerlas despejadas,
me equivoqué.
Confundi mis sentimientos.
Siento por ti más que nada
no amistad, no más.
Tu amigo, bueno el mío,
mi camarada, mi alma gemela
mi compañero de toda la vida...
ahora y siempre pienso en el.
Me fijaba en otros
pensando en el fondo que estaría a mi lado
siempre juntos los dos.
Ese sentimiento se hace ahora más fuerte,
lo tengo demasiado presente.
Tengo miedo,
no me gusta hacer castillos en el aire,
temo que se derrumben.
Sin embargo los hago.
¿Qué puedo hacer?
Dime que es lo que siento ahora.


[si es que no puede ser....esa preadolescencia me mató]
Me siento extraña.
No sé hacia donde tirar.
No lo puedo olvidar,
no puedo pensar.
Me dicen que lo olvide,
que no merece la pena
pero no puedo evitarlo,
es como una larga condena.
¿Que se puede hacer
en una situación como esta?
Sufrir por querer
o coger y dar la vuelta.
Miro, siento,
sufro, lloro.



[si es que nunca podría llegar a funcionar; como podía colgarme de aquel al que tiraba a patadas de la cama, el que jugaba con los videojuegos mientras yo leía sus libros, el que para mi desde hace años es el hermano que nunca tuve...]
Chego a noite, sinto frío
a miña mente desconecta do mundo.
soio podo pensar nel,
soio falo cun silencio mudo.
Non podo evitar pensar,
teño que deixalo xa.
Polas miñas meixelas
corren bágoas,
bágoas de auga salgada
que caen nas miñas mans
que apertan o meu pescozo.
¿Por que non pasarei de todo?
Necesito descansar fóra de presións.
Quero durmir,
deixar que a miña mente non pense,
nin sequera nel.
Vou intentalo,
pero non vou conseguilo.



[Isaac, Isaac, Isaac...cómo podía terme tan absorta nas suas rarezas]

sábado, septiembre 25, 2004

No es por ti

Entre nosotros no hay nada
tu y yo no somos nadie
ya no hay pasión, ni celos
ni un último remedio.
Ya nada nos puede quitar el sueño.




[escrito tras una fantasia de mi subconsciente, se ha convertido en una especie de premonición, pues hoy si que tiene un sentido]

20/09/03

A pesar del amor
y de mi verdadera fidelidad
a un fuerte sentimiento,
a veces pasa algo
y ves como una estrella fugaz
que baja del cielo
y se te mete dentro.
Es como un reflejo,
una especie de esperanza
y pasar un buen rato,
ambiguamente agridulce.
pero que en el fondo encanta.
Es como un sueño,
como una pequeña ilusión
pero a pesar del amor
se que el aparecio por algo.


[a veces las pequeñas ilusiones te hacen despertar, aunque en ese momento no fue el caso]

15/10/03

He dejado atrás la desilusión,
le esperanza vuelve a mi.
Amigos que regresan
y enemigos que desaparecen.
Tengo suerte
y vuelvo a sonreir de nuevo.
Recupero lo que perdi
sin perder lo que gane.
No pienso volver a perder
lo que merece la pena conservar.
Ahora soy más feliz
y no he renunciado a la libertad.



[ay!! que haria yo sin los niños...desde luego, gracias por seguir ahi a pesar de todo, sabeis de sobra que me tendreis para todo, aun estando de bajón como hoy]

Enero 2002

El amor ha aparecido en mi vida
en forma de rayo de Sol
que ilumina mi existencia.
No confío en nada ni en nadie
ni en los más puros sentimientos.
Sin embargo
hay vuelvo a sonreir
a sentir en mi
el olor a vida.

[encontrado escrito en mi vieja carpeta, este poema reflejaba la "fascinación" que despertó en mi la forma de contar historias de Ari, en fin, que tiempos aquellos!!]
A túa mirada
verde e profunda
atisba a miña alma
con ledicia miúda,
con picardía
pero sen amor desencadeado,
que pode chegar
ata a felicidade
e a salvación.



[nin sequera recordaba que escribira isto...pero supoño que pesaría en nené cando o escribín, pois foi o único que tiña olloa verdes...]

A Patricia Alonso

O esbozo dun sorriso
ás veces axuda a non perder a esperanza.
Unha rapaza, unha amiga,
alguén que te quere,
que te comprende e admira,
e pensas ¿como é posible?
¿Que terei eu para que me aprecie?
Penso que nada,
eu non teño nada,
é ela a que ten algo,
algo polo que quere
e se deixa querer.
E son esas pequenas cousas
as que fan que a túa vida
sexa menos negativa
e teña sentido, fóra de toda dúbida.

Moito máis que palabras

Moito máis que palabras
son os meus versos
moito máis que ideas
expostas nun papel sen ton nin son.
Os meus versos, se son versos
están feitos con pingas do meu corazón
con anacos da miña ialma.
Os meus versos din quen son eu
coñecenme mellor que eu mesma
pois din cousas que nin sequera eu
sei que están dentro de min.
Os meus versos medran comigo
cambian comigo, morren comigo.
Son alleos a min
á vez que son todo o que eu son
e o que fun.
Eles fan brilar a miña lembranza
fanme rir e chorar ao ler neles
o que vexo cando miro en min.
Os meus versos buscaban algo
e non sabían ver en min
os meus versos buscaban algo
e atoparonte a ti.



[o primeiro poema que dediquei a nené, aquel que me pedía caramelos...que tempos!!! 4 meses de loucura e outros tantos de tratamento contra ela...en fin, que remataron caendo de bruces nun amor que si acabaria comigo...]

01/03/03

Amigo
¿Como puede una palabra
encerrar tanto significado
tal compromiso?
Un amigo es aquel
que te escucha con el corazón
que es manta en invierno
y refugio en tormenta.
Aquel que aún sin regalar sonrisas
en el momento preciso
guarda una para ti.
Un amigo te regala su alma
su intimidad y su confianza
y a cambio cuida de la tuya.
Un amigo te protege
y llena tu vida.
Yo tengo suerte
tengo a ese amigo.



[porque si hay algo que no soportaría sería decepcionarle, porque le debo una fidelidad que no guardaría ni para conmigo, porque es el unico que sin preguntar sabe más que yo misma sobre mi, y lo sabemos todos]
Síntome fora de todo
a xente vive, ri, disfruta e sofre,
pero o esencial é que vive.
Eu estou no mundo de espectadora,
de simple público dunha película infinita
universal e libre.
Choro, polas miñas veas
non hai sangue, senón bágoas.
Bágoas inútiles,
bágoas infertis
que enchen todo o meu ente
e me separa da xente.
Da xente que quero
da xente que amo
daquel no que creo...

17/08/02

Indecisiones que no tengo
sentimiento que se esconde
opciones complicadas
y la elección responde
a la locura, al amor
a la ternura y la pasión.
Un sueño y una mirada
hacen olvidar otro camino
una palabra y una sonrisa
provocan la vuelta a lo mismo,
al mismo corazón,
al mismo error.
Aunque quizás el error
fuese no volver,
buscar en otro amor
lo que esta no me supo traer.
Te siento en mi,
lo siento amor,
aunque no estás aquí
donde tu estés alli estaré yo
y contigo siempre mi corazón.



[buscaba olvidar la "traición" en amigos que no me aportaban nada, esas 3 opciones que trajeron tantos quebraderos de cabeza, sobre todo 2 de ellas, y tan solo al mirar sus ojos verdes me di cuenta que seguia siendo el mismo a pesar de todo, y que aún no lo había olvidado, poco tardé...]

02/03/03

Cierta es aquella vieja canción
que algo se muere en el alma
cuando un amigo se va,
y mas si su marcha
es injusta e inesperada
y ajena a su voluntad.
Producto de manipulaciones
resultado de trampas y engaños
y mientras los grandes culpables
pasean su sonrisa artificial
por cualquier sitio en que aparecen.
Y siempre aparecen
seguros y desafiantes
sin percatarse del riesgo que corren
porque, palabra de amigos,
algún día tendrán su merecido.



[la marcha de Hiromi dejó un hueco enorme en nuestros corazones y nos hizo sentir el mayor desprecio por Quike y su familia, que si no merecen siquiera que les den una paliza, no es por falta de ganas...]
Lo siento.
Me siento rara, distante
no soy.
Alguien se ha metido en mi cuerpo,
vive mi vida
y controla mis movimientos.
Por eso es por lo que me odio.
Me odio por no ser yo
por quererte y no amarte
por confundirme y tener dudas
por haber pensado que mi amor era real
cuando sólo era una ilusión.
Sólo fue una ilusión.
Ahora tengo dos pensamientos,
uno que está olvidado
y otro que jamás debi haber tenido.




[Javi e Isaac ocupaban mi mente en aquellos momentos: uno era más que mi amigo mi hermano y me confundió, el otro podía conmigo, pero nunca me convino...]
Reproduzco un "diálogo poético" entre Dea y yo en mi libro de Ética allá por el año 2001, cuando cursábamos 4º de ESO, un año de lo más movidito, ¿no, Jerónima?


Cómo decir lo que pienso
si me dan ganas de llorar
si a penas tengo ganas
de intentar escuchar.
No atiendo a razones
no sé que pensar
ojalá no me sintiera
como si me acabaran de rechazar.
Ojalá a tantas personas
no sintiera defraudar,
ojala no tuviera problemas
y fuera una niña normal.
Me siento ahora mismo
como si no pudiera hablar
por eso este escrito
me gustaría cantar.


A veces te crees extraña,
el mundo gira y tú estás parada.
Pero recuerda todos lo sentimos
todos gritamos y soñamos
aunque a veces oprimidos,
ínfimos y desgraciados nos sintamos.
Somos libres, únicos,
y como tal nos tratamos.
Canta, salta y agarra mi mano
tus lágrimas serán las mías
tu voz con la mía gritará
y unidas en el silencio
nuestras almas se comprenderán.
--------------
No te preocupes,
somos, seremos y tendremos
manos a las que agarrarnos.




[era lo primero que escribia y conservaba, en un momento en el que estaba perdiendo de algún modo a mi grupo y lo que es peor a Tiz como mi mejor amiga, y alli siempre estaba Dea con sus consejos y dudas, con sus complicaciones para enseñarme cada día algo nuevo, para que yo pudiera aprender a encajar los golpes. Que hubiera sido de la una sin la otra ese año...a saber. Gracias, y sabes que siempre que lo necesites podrás agarrar mi mano, y yo la tuya]

viernes, septiembre 24, 2004

hoy creo que ya no me queda mucho más por decir, ni de unos ni de otros, solo espero que mañana todo siga como hoy, las bromas que no se materialicen y que las despedidas sean dulces, pues Diego va a venirpara decirnos hasta pronto, chicos esto se acaba, poco a poco nos empezamos a separar de nuevo aunque esperemos que todo siga como hasta ahora, que no nos separemos de la manera que yo temia hace un año. Os quiero, en serio aunque haya casi renegado de vosotros hace un tiempo, aunque nuestro último año teoricamente juntos estuvimos más separados que el ultimo año, que la distancia no se mide en kilometros pues hoy estamos más unidos que antes, que siempre os llevare dentro de mi corazón aunque no os pueda ver, y que lo dejo ya porque no es plan de emocionarse aqui sola en mi casita, mejor hacerlo mañana y la semana que viene, que es cuando tozaran las despedidas. Gracias por ser asi (aunque a veces me reviente) y sabed que yo seguire como hasta ahora.

16/06/03

Los años anestesiaron
el dolor de tu recuerdo
y, por casualidad,
mi sentimiento despertó.
Te fuiste sin despedirte, ni un adios,
ni un volveré algún día.
Nada,
sólo el rencor
de un silencio sin razón.
Deje atrás años de mi vida,
los mismos que tú no recordaste luego.
Olvide todo lo que vivimos
y te enterré en mi memoria.
Pero hace poco,
tu nombre surgió
en una conversación inesperada.
Y ahora de nuevo estás aquí.
No te veo,
pero te siento más cerca.
Sé que lo recuerdas todo,
no lo niegues.
Te espero.
No me vuelvas a fallar, amigo.



[han pasado ya muchos años, pero yo no olvido, y si hay algo que tengo que agradecer yo a los hermanos Varela es el que de vez en cuando me traigan por sorpresa esbozos de noticias de mi macarra de Navarra, ese leonés con alma gallega que fue uno de los primeros amigos que he tenido nunca, al margen de mi "hermanito-vecino"; aún me acuerdo de ti, niño]

Hoxe

Hoxe recordei a alguén
alguén que unha vez foi importante
e agora vivo na lembranza
unha vez estivo aqui
foise, volveu e agora desapareceu
quen sabe ata cando non volverá.



[recordos....en fin, ás veces son bos...xddd]

22/12/02

¿Onde estás, onde te metiches?
Non é posible que non deas sinais de vida
¡tampoco estás tan lonxe!
Eu sigo aqui
coma todos nos, meu rei.
Non me creo que me esquenceras
pois eu penso moito en ti.
Fuches e es, o meu amigo,
como o dunha cancion de Serrat
fronte a todo e con firmeza
sei que estás ahí
non moi lonxe, preto de aqui
e cando pase a túa "tozudez"
volverás a min e a nosa amizade
volverá ser coma antes.



[e póñome a pensar e lembro o noso colexio, o barrio de esteiro, tantos e tantos bos momentos e cartas que no seu momento tiñan algo especial]

02/11/04

Bótote tanto en falta
que non podes nin imaxinar.
¿como puiden non decatarme
que estiveches e inda estás
na miña ialma e no meu corazón?
Un soño trasladoume á realidade
parece mentira,
non dou creto ao meu subconsciente.
Non podo crer que pensase
que xa te esquecera
é unha toleria.
A cousa é que te imaxino tal como es,
non como fuches, é raro.
¿Acaso pode ser que eu
podo verte estando onde estás
lonxe de min, sen dar sinais?
Ou quizais as das
por iso te soño
voume voltar tola.
¿Por que non volves?
Sabes, e eu tamén
que sempre terás un oco
no meu corazón
aqui, xunta min.



[ainda que xa fai meses que non aparece polos meus soños, non quere decir que nun suposto encontro eu puidera pecharlle as portas da lembraza]

Carta sin destino

Amigo, ¡uf! qué palabra tan significativa y ambigua a la vez. Quien me iba a decir a mi cuando recibía tus cartas que algún día tendría reparo en llamarte así. Tanto tiempo en silencio va a volverme loca. Necesito verte, hablarte, un imposible que se repite en mis sueños como si de una absurda obsesion se tratara. Mas no es asi, no es una obsesión, mas bien se trata de una ilusión frustada. Parece mentira, pero es tan real como que estamos tan distanciados que tardariamos siglos en atisbarnos. Aunque ese ejemplo no es valido. Yo sigo aqui, te espero sin esperanzas. ¿Absurdo? Puede, pero es lo que siento. Tu podrías encontrarme, pero yo procuraré buscarte. Si algún día nos encontráramos te diría esto. O quizá me dejases sin habla. ¿Quien puede saberlo? Pero ten por seguro que, si aparecieras de nuevo en mi vida te recibiría con el corazón abierto.



[para aquel que iba y venía de mi vida, aquel amigo que ya no se si lo volvera a ser algun dia, hoy dia no se bien que pasara cuando me reencuentre con mi pasado, pero ya no me preocupa tanto, aunque intentare poner estos dias todos aquellos escritos que traten sobre mi queridisimo "topogigo"]
Es jueves
y la noche ha caido ya
sobre la avenida.
Farolas encendidas
iluminan la acera vacía.
Tu recuerdo oscila,
viene y se va,
se entremezcla con otros.
Un aire frío entra por una rendija
y lo siento en mi nuca,
rozando mi sentido.
Una pared me mira,
no sonrie, no habla
tan solo espera
mi indiferencia.

09/03/04

Perdóname amigo
si no me salen las palabras,
perdona amigo
si mis hechos
demuestran mi alma helada.
No es así, tú lo sabes,
no es por ti, en realidad si.
Hay veces que surgen sentimientos
que no salen las frases,
puedo tenerlas en mi
y plasmarlas en un papel.
Siento que tu dolor
no pueda mitigarlo con nada,
ni aunque surgieran las palabras.
Pero recuerda, amigo,
que aunque no lo demuestre
o no puedas verlo
para ti, siempre estoy aqui.



[para alguien a quien quise mucho hace no mucho tiempo en un momento en el que no supe hacerle ver todo lo que sentia y que a pesar de lo que estaba pasando yo estaba con el para lo que necesitara; nene al margen de todo lo que pudiera haber pasado senti mucho que pasaras por ello, por eso hoy me alegro de verte sonreir, bertiño]

Gracias

A veces creo
que no te agradezco lo suficiente
todo lo que haces por mi;
y es que a veces pareciera
que no haces demasiado,
pero yo sé y siento que no es así.
Sé que me aprecias,
y que me quieres tanto como yo a ti;
aunque a veces no lo demuestres.
Pero sé que estás ahí,
y que siempre lo estarás
así que lo único que quería
era darte las gracias.


[sé que a veces me repito demasiado, pero es que jamás podré agradecerle a Sergio todo lo que ha hecho por mi, te quiero(y lo sabes)]

Empieza o acaba

La vida va quedándose desierta
unos vienen y otros se van,
pocos permanecen en la puerta.
Mil ciudades para vivir
estudiar y soñar.
Ferrol, el inicio, Vigo,
Santiago, Coruña o Lugo.
Algunos aquí y otros allá,
pero la distancia separa mil corazones.
Sales pronto
y llegas a otros lugares
y conoces otras gentes.
Quizás todo acabe aquí y ahora
o quizás no.
Tal vez es ahora cuando empieza,
cuando realmente empieza nuestra vida.
Mi vida, la tuya,
la de todos.



[después de un año casi efímero puedo decir con alegría y orgullo que no todo ha acabado, sino todo lo contrario...gracias por seguir ahi siempre chicos, ya sabeis que yo siempre estare aqui]

Soledad

No temo a la Soledad,
no me importa perderla,
mi garganta se desgarra
gritando al silencio
que la envuelve a ella.
Soy a veces loba solitaria
que conversa consigo misma
y le pregunto a mi yo
por qué me eligió la Soledad.
Otras veces huyo de ella,
me persigue y escapo.
Dejando sola a la Soledad
me vengo de las noches frías,
del silencio helado,
de las lágrimas de cristal.
Lloro a mi vida,
lloro a soledad.
si a veces la evito,
hoy le pido:
¡No me abandones jamás!

A Nuria Cobelo

Eu teño unha amiga,
unha amiga que me escoita,
que em comprende e me quere.
Eu teño unha amiga que me anima,
que atura a historia dos meus sentimentos,
do meu amor cativo con raíces de esperanza.
Unha amiga a que eu teño,
que abandoa o seu para vir comigo,
para axudarme a levar
a carga do meu amor
e o pranto da miña espera.
É unha amiga eterna
que xamais me deixará,
que estará sempre no meu corazón,
e eu no dela.



[porque non sei que seria da miña vida sen ela, porque ainda a pesares dos meus conflictos internos ela sempre logra entenderme, ou alomenos, o intenta]
¡La vida es tan injusta!
La tienes y se te escapa
la quieres y la pierdes
un viento, una sombra
cualquier minudencia
puede hacerte caer
con más o menos suerte.
Dolor...
dolor e impotencia.
Incomprensión ¡ja!
¿hay algo más incomprensible
que la muerte?
Creo que debo decir
la vida, ese camino estrecho
que sigues hasta llegar
a quien sabe donde...
¡Que dificil es todo esto!
¡Que complicado es vivir!


[a Juaneto, simplemente porque ojalá siguiera aqui...]

jueves, septiembre 23, 2004

30/07/02

Amor, curiosa palabra
que te atraviesa el alma
y hace penetrar el dolor
hasta más allá de la garganta.
Traición, terrible palabra
que acecha mi mente
con motivo o sin el
y produce una amargura leve.
Pues qué hacer si una y otra
me han golpeado en el pecho,
mirar hacia adelante
y buscar con anhelo
otro amor que me atraviese el alma
y le susurre a mi garganta
que hay más peces en el mar.
Olvidar y reir, perdonar y soñar
el corazón es el que manda
y no me permitirá odiar.
Amor, perdón, amistad, dolor
sentimientos enfrentados
que ocupan mi mente y mi corazón
y ahora están entrelazados.
Paradojas del destino, logica sentimental
una retirada a tiempo
evita la derrota inevitable,
una palabra de ánimo y perdón
fortalece una amistad.
Por eso mi vitalidad susurra en mi garganta
que hay más personas a las que amar
que hay más peces en el mar.




[sentimientos que llegaron en un momento en el que estaba muy baja de moral por ciertas personas que no estuvieron a la altura en ese momento, y me sentí traicionada de una forma que no pude ni imaginar; en ese momentome asuste de mi Soledad, hoy lo recuerdo con una sonrisa, pues cuanto me quedaba por sentir!!]

martes, septiembre 21, 2004

Sábado

Una noche más
como tantas otras,
como la última que había vivido.
Eso era lo que prometía
pero resultó no ser así.
Salí con la esperanza
de vivir una bonita noche
de bailar entre la multitud
de ver a un montón de gente a mi alrededor.
Pero no esperé que aparecieras tú.
Paseé entre ilustrados
y amigos que no sabían qué hacer.
Y de pronto llegaste tú,
despistada como andaba
vi aparecer a un par de amigos
y dio un vuelco mi corazón
porque entendí que te iba a ver
que estabas allí fuera
sin saber que nos íbamos a encontrar.
Y al salir te vi
y me sonreiste como siempre
y recuerdo tu mirada
y la de tu amigo que la acompañaba.
Conversamos unos y otros
y recordamos y nos reimos
y si cierro los ojos
aun siento tus rizos entre mis dedos.
Recorri calles
encontrándome con viejos conocidos
y aguantando amigas
que sufrían cierto desamor
que me hicieron recordar el mío.
Charlas con tus amigos
me hicieron volver atrás
aquella noche en que estuviste
como siempre pero distinto
y más tiempo de lo habitual.
Volví a sentir todo aquello
que me hiciste sentir antes
y hubo palabras
que pudieron hacer daño,
y miradas
que hicieron revivir sentimientos
y demostraron verdadero amor.
Busqué otras miradas
quise perderme en otras palabras,
en nuevos caracteres.
Mas no pude evitar
que las lágrimas resbalaran
y empaparan mis mejillas.
No pude no pensar en ti,
no pude no llorar por ti.
Y hubo un momento,
un instante fugaz
en el que casi sin darte cuenta
abriste tu corazón y lo escuché.
Y me di cuenta
de que tanto tú como yo
buscábamos lo mismo
nois buscábamos el uno al otro,
a gente como nosotros
pero lejos de aquí.
Tú sabes lo que quieres
pero no sabes donde buscarlo.
Buscas sin entender
que está delante de ti.
Yo busco lo mismo.
Mi problema es haberlo encontrado
mucho antes de lo que debiera
en alguien que aún no sabe
lo que necesita para ser feliz.
He descubierto que aún te quiero,
que jamás te pude olvidar
y que aunque nuca sientas lo mismo
no podré dejar de amarte jamás.



[escuchar de su boca en aquellos momentos lo que necesitaba para dejar su situación de incapacidad de olvido fue lo peor que me pudo pasar, saber que me necesitaba y que jamás lo sabría]

Encadenada a ti

Cierro los ojos y pienso en que todo lo que me rodea acaba por conducirme a ti. Cada sensación, cada emoción, cada recuerdo me lleva a ti. Todos los momentos que viví tienen que ver contigo, con lo que sentía por ti, incluso los anteriores a conocerte. ¿Sentía? Creí que sí, aún siento. Puede que no sea igual, pero sigues siendo el punto fijo en el que se clava mi mirada en cada promenade del destino. Sigues siendo la referencia a tomar para cualquier situación, ante cada nueva sensación. Todos aquellos que me han hecho sentir algo o los que me lo empiezan a hacer sentir, o lo harán algún día, me temo que todos tendrán que soportar la cruz de competir con tu esencia que aún empapa toda mi alma. Aunque eso no les importe. Porque aún no he sido capaz de encontrar a nadie que crea que merece la pena llegar hasta el fondo de mis neuras y pensamientos. Nadie se ha decidido a conocerme hasta no poder más, a estar dispuesto a dejar atrás otras vidas para estar conmigo. Por eso es que quizás nunca te olvide. Aunque sepa que tú tampoco lo harás. Pero al menos sabes quien soy (menos que más) y sabes lo que siento, y lo respetas y asumes aún sin corresponderlo. Puede que acabe buscando en otros lo que no me puedes dar, como he hecho ya en alguna ocasión, pero eso no hará más que volverme a recordar que te quise, que te quiero, que siempre te querré; aunque tú nunca sentirás lo mismo.



[creo que es mi escrito que más me emociona porque refleja mejor que ningún otro el sentimiento más doloroso y precioso que nunca tuve, no se, creo que si existen personas que marcan de por vida, Dani ha sido "esa" persona, en fin; quizás haya sido mejor el olvido]

28/07/04

No soy capaz de llorar. He perdido las lágrimas no hace mucho. Escucho canciones que me hacen olvidarme de todo, sonreir amargamente y pensar en ti. Pues hay que estar loco de atar, como dice cierto donostiarra, para amar sin ser correspondido. Pero todos estamos locos, o lo estuvimos, o lo estaremos algún dia. En mi estómago se remueven sensaciones que no quise tener. Nadie me ha fallado y siento como si se me callera el mundo. Sé sonreir pero no puedo llorar. Y lo deseo tanto...deseo poder llorar como antes lo hacía, descargar mis emociones en gotas de rocío sobre mi almohada. Acaso las canciones que me emocionaron ya no me hacen llorar ni aun pensando en ti, en que nunca me querras, en que quizás esta tarde no vendras, en que siempre te estaré esperando en mi cama solitaria, bajo mi ventana entreabierta, aguardando el día, ese momento que nunca llega, pensando en que jamás ha sido real, que de mi guitarra saldrán notas melancolicas tan solo, en que la tristeza inundara mi Soledad para que jamás me olvide de tus ojos y de tu sonrisa que me quita la vida, pues sé que nunca será mía. No sé si todavía sigo enamorada de ti como antes, lo que sí sé es que nunca podre olvidarte , que fuiste el primero en llenar así mi vida, y que siempre te querré.



[y todo porque se me hacía cuesta arriba pasar mi cumpleaños sin tenerlo a mi lado, en fin, a veces la Soledad no fue mala compañía...]

lunes, septiembre 20, 2004

Tensiones

Mi vida la componen
personas que no se entienden
que se detestan
que no se soportan.
¿Acaso importa?
No puedo subsistir
esperando que todo se arregle,
que todo vaya bien
que todas las personas
a las que he llegado a querer
se quieran entre si de la misma forma.
No puede ser.
Pero es algo que ya no me preocupa.
He perdido a mucha gente
por problemas que no me incumbian
y desde hace unos años
he decidido dejar todo eso atras.
No pienso perder a nadie más.
si alguien tiene problemas
con alguien que no soy yo,
¡alla ellos!
No pienso entrometerme.
Que las aguas vuelvan a su cauce.
Yo ya estoy salvada.


[poco a poco las cosas van a mejor...por un lado claro, pq por el otro.....]

30/07/04

Ayer estube
paseando entre recuerdo
sentada en un banco de deseos
y recorriendo rúas compostelanas.
Sorteando turistas por la alameda
vislumbre los bancos
donde estuvimos aquella noche,
aquel arbol donde comenzo
aquella horrible discusion
que desencadeno sensaciones
que supimos frenar para no odiarnos.
Pero tambien recorde bromas
y recorde la lluvia
que nos empapaba las ideas
y supo limpiar los ratos amargos.
Esa etapa quedo atras
afortunadamente para los dos
las peleas sin sentido
que no llevaban a nada
que acababan por hacerme daño.
Pero aunque todo haya acabado
para bien o para mal
echaba de menos las bromas
las risas y las miradas
y me alegro de empezar a recuperarlas.



[Santiago.....una hermosa ciudad que me trae recuerdos contradictorios...pero bueno, a pesar de todo aquella noche segui entendiendo que ante todo, el "susodicho" era y sera siempre mi amigo, y nunca llegamos a perder ese "feeling"]

domingo, septiembre 19, 2004

20/07/04

Recuerdos fugaces...
He conocido tanto en tan poco
que casi olvido todo lo vivido.
Tú, tú nunca estarás lejos.
No se nada de ti,
ni tú de mi.
Miento, algo sabemos.
El recuerdo y aquello
que nos cuentan los mensajeros,
bueno, a mi al menos.
Supongo que no a ti.
Pero sé que aunque pasen 1000 años
aunque ahora conozca mucho más
aunque viva todo lo que aún no he vivido
siempre habrá algún día
en el que me pare a pensar
y me acaba por preguntar
¿y tú donde estas, amigo?

[el recuerdo a veces no puede desaparecer, pero bueno, ya se irá]
A veces me desquicias
no suelo entenderte
dudo que lo haga nunca
eres diferente
en todo, para todo.
No se, ni sabre
qué pasa por tu cabeza
que sientes
en que piensas.
Te conozco bien y,
aun asi,
a penas se quien eres,
hacia donde vas.
Eres capaz de provocar en mi
las mejores y peores reacciones
el cariño y el rencor
me vuelves loca,
para bien y para mal.
Acudi a ti buscando refugio
huyendo de aquel
que nunca sabrá quererme
y lo encontre al principio
cuando lo necesitaba más.
¿Y ahora qué?
¿Donde quedo todo aquello?
No te entiendo
ni tampoco a Él.
Si pretendeis acabar conmigo,
realmente poco os falta.

[en fin, si es q a veces una no sabe ni lo que escribe......]
¡Duele tanto el recuerdo de tus ojos!
Duele tanto la amargura de tu adios
duelen tanto esas palabras
que se repiten en mi cabeza
¡duele tanto el amor!
Te quise tanto
sufrí tanto por ti
que al recordarlos
las lágrimas inundan mi mirada.
Lo siento, solo es un recuerdo
¡pero duele tanto!



[el dolor se disipo, afortunadamente...]

27/07/04

En una madrugada oscura
me acoste en el suelo entre dos amigas
y cerre los ojos pensando
en las estrellas
que esa noche me recordaron
una mirada,
aquella misma mirada,
escuchando el Cien Gaviotas
de una boda playera me dormí.
Y recorde esa noche
lo bueno y lo malo
las lágrimas que no solté
las palabras que calle
el amor-odio que sentí.
Y desperte a las pocas horas
envuelta en arena
y sintiendo el alcohol en mis venas.
Mi cabeza y mi garganta
no eran mias,
el amanecer quedaba lejos.
Nada había cambiado,
todo estaba igual.
El mar, la playa
tu indiferencia
todo igual
que la noche que más sufrí y disfruté.



[yo con mis idas de olla pense que ya habia colgado este poema, desde luego...en fin, pues nada una acampada en Ares, que siempre da mucho de si]

Preguntas

¿Que me has hecho?
¿Que tienes tu
que otros no pueden tener?
¿Que me das
que no puedo alejarme de ti?
¿Por que no puedo olvidarte?
¿Por que eres tan especial?
¿Por que llevo 20 meses
hipotecando mis sentimientos?
Por ti.
¿Por que me haces sentir asi?
¿Que es lo que hay en ti
que no soy capaz de dejarte?
¿Por que no puedo superar
el hecho de que no me quieras?
¿Por que sigo pensando en ti
si sé que nunca llegaremos a nada?
¿Por que eres asi?
¿Por que no puedo querer a otro?
¿O por que no me quieres tu?
¿Por que el Amor es asi?
¿Por que no puede ser facil?
¿Por que no puedes pararte hoy
y darte cuenta de que soy para ti?



[atrás quedaron esas preguntas y sus hipotéticas respuestas]

sábado, septiembre 18, 2004

29/08/04

Vuelvo a esta habitación
tras dos días alejada
de la rutina que me ahogaba.
Conocí nuevas esencias
distintas gentes despreocupadas
y personas cercanas
que ayer lo fueron más.
Y me sentí feliz
porque pasé infinitas horas
sin pensar en mi Soledad
olvidandome de todo
cuanto me llevaba a él.
Y se acabó,
y se que todo terminó
que al amor por hoy
le he dicho adios.
Que el ambiente festivo
y la felicidad ajena
envuelven la mía propia
y me distraen
de la frustracion vivida
para que ya no lo sea.
Y ahora, por fin
he dejado atrás sus ojos
y por primera vez
me siento segura
para intentar vivir feliz
sin de nuevo elamor conocer.



[un fin de semana en Cuntis fue la mejor de las medicinas]

24/08/04

Una emisora de fondo
libros esparcidos por mi cuarto
un frio suelo y blancas paredes.
Bolsas vacías de papel
y viejos recuerdos olvidados.
Muñecos testimonio
de una no muy lejana infancia
y un viejo Amstrad
con el que soliamos jugar de niños
en las oscuras tardes de invierno,
con un guerrero y un enano
aiados con un par de ladrones.
El ambiente de la habitación
no es el mismo de ayer.
Un reloj de una vieja conocida
me recuerda a un grupo
que ya no existe, que acabó mal.
La funda de la máquina de escribir
y la bolsa de mis patines
me preguntan qué ha sido de ellas.
Los cimientos de una silla
esperan reconvertirse en ella
mientras en el cuarto del fondo
una inacabada casa de muñecas
continúa olvidada desde hace años.
La vieja colcha de mi cama
luce como nueva en esta habitación,
y libretas y libretas
guardan en si
largos años de intachable educación
que quedó olvidada de por vida,
que murió sin decir adios.

Reflexiones de una mañana del verano cotidiano

Es bonito
reflejar en un blanco papel
los motivos de una frustración;
pero es aun
más hermoso y gratificante
poder transcribir la dicha,
plasmar en el papel
aquello que te hace sentir bien.
Sonreir soñando
con Una calle de París
recordando el ayer,
la emotividad de Mar Adentro
y las palabras de un amigo
que hicieron mella en mi piel
aunque siempre para bien.



[no todo iban a ser malas sensaciones. Y ya que estamos y aunque no venga mucho a cuento quisiera dar las gracias a mis biblionen@s, que se que algunos lo leeran, por todo en general, y en especial por el día de ayer, y decirle a Iciar que si se siente en parte tema de este blog, quizás sea porque se lo ha ganado a pulso, gracias]

Eras tu

A veces quiero llorar por ti, a veces lloro por ti. No creas que aun siento lo mismo, que sigo enamorada. No. No se explicartelo. Sabes que nunca quise a nadie como te quise a ti. Sabes que no me había enamorado hasta que te conocí. Me hiciste sentir cosas que jamás hubiera imaginado que existian. Me hiciste descubrir aquello que desconocía. En todos los aspectos, eras lo que yo necesitaba, lo que yo quería. Por eso quiero llorar, porque fuiste perfecto para mi excepto en una cosa; no supiste quererme, o no quisiste. Sé que hubiera salido bien, que podríamos haber sido felices, solo con que sintieras un ápice de lo que yo sentí. Pero no, no tuve suerte. No me toco a mi. No supiste superar un pasado que atormenta aun, y yo no fui suficiente. Tengo que asumirlo. Por eso quiero llorar. Porque pudiste ser el amor de mi vida y desde que te deje marchar, no he vuelto a sentir nada igual, ni creo que pueda volver a sentirlo nunca más.



[ya no quedan lágrimas, ya no quiero llorar, ya todo da igual]

Te recuerdo y te olvido

Cada segundo
que empleo en recordarte
es volver a sentir lo que sentía
aunque solo sea un instante,
son un millón de espinas
que una rosa cogida de tu mano
lanzó directas a mi corazón.
Cada palabra,
cada sensación que lleva a ti
deja en mi un sabor amargo
porque aquellos tiempos
en los que no sabía que no me querías,
en los que me envolvía la melancolia,
en el fondo eran bonitos
yo era feliz
odiando y queriendo a mi Soledad
soñando que algún día
tú me podrías amar.
Pero, ¿ahora que me queda?
¿Donde fueron aquellos sentimientos?
¿A donde escapó aquel olor?
No sé donde estás.
Seguramente te has quedado
por algún rincón,
dentro de mi, en mi corazón,
escondido dentro de mi
huyendo del olvido
para regresar aqui.
Para volver en cada recuerdo
de aquellos meses
de aquel año y medio
en el que no estaba vacía
en el que habia alma dentro de mi
en el que sentía,
en el que vivía.
En aquel tiempo
en el que no buscaba un falso amor,
ni me escondía vulgar
bajo la máscara de una falsa moral.
Yo te quería
y hubiera dado mi vida
porque al menos un instante
tú sintieras lo mismo.
Pero no pasó asi
y tuve que decirte adios
y te tuve que olvidar
y fue tan difícil...
aunque lo fue más
tan solo el intentar
que al arrancarte de cuajo
de mi alma y mi verdad
mi espíritu no se fuera contigo
y me quedara vacía, sin ti
y con la mirada vuelta atrás.




[Momentos en los que pensando que lo había superado volví a caer, con más fuerza esa vez, para poco después dejarlo todo definitivamente atrás]

Recuerdos

Ya no queda nada
de lo que nació
aquel diciembre de 2002.
En una fría tarde
de un incipiente invierno
hipotequé mi corazón
sin saber lo que duraría.
Ahí comenzó
la historia de un amor
del que yo no sabía
cómo me iba a afectar
de qué manera
lo iba a acabar por sentir.
Aquel viernes festivo
ha quedado hoy atrás
y aunque el sentimiento
no haya muerto aun
se que aquella sensación
nunca más se repetirá.


[esta es más reciente, más acorde con lo que ahora siento......nada]

Hagamos un trato

Aunque haya pocas cosas que me acompañen desde mi más tierna infancia, algunas las recuerdo con especial cariño. A parte de las cintas de los Beatles, y los cuadros de Leo (la niña de Vamos a la cama...) recuerdo un poster con unas palabras de Mario Benedetti que encontre hace poco entre trastos viejos.Son unas lineas muy sencillas, pero muy sinceras, con las que me identifico plenamente.


Si alguna vez adviertes
que te miro a los ojos,
y una veta de amor
reconoces en los mios,
no pienses que deliro
piensa simplemente que puedes
contar conmigo.
Si otras veces me encuentras
huraño sin motivo,
no pienses que es flojera,
igual puedes contar conmigo.
Pero hagamos un trato:
yo quisiera contar contigo,
es tan lindo saber que existes,
uno se siente vivo, y cuando
digo esto, no es para que vengas
corriendo en mi auxilio,
sino para que sepas que tú
siempre puedes contar conmigo.




[aprendi esas líneas cuando a penas sabía leer, pero hubo un momento en el que la vida me hizo olvidarlas; por fortuna, hoy vuelvo a sentirlas como mías propias]

Solo para ti

Una vez me pediste
que escribiera sobre ti,
que dedicara uno de mis poemas
a lo que me hacías sentir.
Quizás no era aquel el momento
pues aun me estaba definiendo
y por no saber,
no sabia ni quien era yo.
Pero creo que después de todo,
de todo lo que hemos vivido,
de lo que nos ha pasado
ha llegado el momento
de que pueda dedicarte
un escrito que puedas leer.
Un simple sentimiento,
unas palabras sinceras
es todo cuanto puedo ofrecerte.
Sé que a veces no nos entendemos
y puedo llegar a desquiciarte
incluso más de lo que tú
llegas a desquiciarme a mi.
Pero a pesar de ello
lo que existe entre nosotros
es algo que supera cualquier diferencia.
Una mistad pura,
un cariño sincero,
algo que no romperá
ni el espacio, ni el tiempo.
Y es así, es lo que siento.
Y quiero darte las gracias
porque tú y tus abrazos
sois los únicos capaces
de calmar mi histeria.


[dedicado a cierto bajista al que aunque parezca mentira le debo mucho....y aunque se que aqui jamás lo leera, quería ponerlo para que esta pagina dejara de ser monotematica]

No puedo olvidarte

Siento que te pierdo
que a veces te alejas
demasiado de mi,
que no piensas en mi
de la forma en que antes lo hacías.
No soy una amenaza
lo ultimo que quiero
es hacerte daño,
ya he sufrido bastante
por los dos,
eres la ultima persona
a la que querria herir.
Siento que las cosas
ya no son lo que eran,
que ya no somos
los mismos de antes.
A veces tengo esa sensación.
Pero entonces llegas tú,
mirandome con esos ojos
que una vez me enamoraron
y con la sonrisa en los labios,
y me recuerdas
que no has cambiado
que todo sigue igual,
y que aunque intente negarlo,
cada día te quiero más.


[como diría mi querido amigo Bocha, LAS PERSONAS CAMBIAN; en este caso creo que lo que cambian son las situaciones, las emociones o los sentimientos, en fin, ¿acaso importa ya?]

Hundida

Cuando parece que no pienso en ti, que estoy enfrascada en mi mundo, siempre apareces por algún lado, sin ser invitado. Una noche tranquila, con perspectivas de pasarlo bien puede acabar con mis lágrimas mezclándose con el humo de un cigarrillo que se va dejando consumir entre mis dedos mientras en mi cabeza el acohol me recuerda que tú andas por ahí, ignorando lo que está pasando, sin saber que sufro por ti. Una música infernal que sale del pub de enfrente me taladra los oidos mientras yo, sentada en un portal, veo tu imagen borrosa ante mi, sabiendo que ni
o estás, que te has ido a algún lugar a buscar no sé a quien mientras yo espero que aparezcas o te vayas sin mirar atrás. No me reconozco. ¿Qué hás hecho de mi? ¿En qué mehe convertido?




[hoy lo pienso y recuerdo la de noches y momentos malgastados apiadandome de mi misma....que pena!!]

domingo, septiembre 12, 2004

Adios

Perdi todo en un momento
olvide lo que vivi
desterre lo que senti.
Todo acabo y ahora
ya no queda nada,
empiezo de nuevo a vivir.
Dije adios a tus ojos
cuando ya no eran tuyos
y recorde la luz de los míos.
Convertí Insoportable
en reflejo de mi frustración
y por primera vez
comprendí quien era yo
y de que estuve huyendo ayer.
Y hoy solo quiero sentir,
quiero volver a vivir.



[en una noche dije adios a veinte meses de incomprension de mi misma y sufrimiento silencioso, en una noche mi vida cambió de rumbo, y toda la ilusión que pude llegar a tener se trunco, Afortunadamente, ese fue el fin del dolor, y el principio de una nueva etapa en la que he dejado atrás la ingenuidad que me impedía ser yo]
Me perdi en un mundo fuera de mi, en sonrisas enmascaradas que tapaban las sinceras, descubri tarde el valor de una mirada limpia, de un beso en la frente, de un abrazo de corazón. Busqué fuera de aqui lo que en ti no encontraba, busqué tan lejos que me cansé de buscr. Y no encontraba nada porque buscaba a alguien como tú, pero tú no estabas. Me fui de tu lado para no sufrir al verte marchar, me aleje para que pudieramos estar más cerca, dormi en brazos que pensé que podrían quererme, pero entendí tarde que ese no era el momento, ni tampoco el lugar. Quise naufragar en el océano de tu incertidumbre, quise volar sin frenos en el cielo de tu indecisión pero me quede encerrada en el sótano de tu indiferencia, y de mi dependencia por ti. Quise huir, quise olvidarte, no podía seguir sin ser yo. Y cuando lo conseguí, cuando te eché de mi vida para poder vivir sin ti, sentí que no me quedaba nada, que mi existencia sin ti estaba vacía, que no era nadie si tú no estabas a mi lado. Y un abismo sin fondo se abrió ante mis pies. Y quise caer en él, quise no tener que volver a preocuparme por nada, quise que mi vida saltara en mil pedazos mientras tú te lamentabas por haberme dejado caer. Pero resistí. Di un paso atrás para no caer. Volví a pensar en ti para poder olvidarte luego. Y ahora estoy sola, en una mano tu recuerdo y en la otra mi libertad. Sin saber que hacer con ninguna de las dos. Sin entender porque no puedo tener las dos cosas y porque me pude quedar sin ninguna. Y reflexioné, y recordé tu sonrisa de aquella tarde, de un soleado día de agosto en que me enamoré de ti, en que descubrí lo que mi corazón escondía. Y después recordé tu inquietud el día en que miraste mis ojos después de haberme dicho adios. Y recordé que nada había cambiado, que entre nosotros nunca pudo haber nada y sonreí con amargura. Porque si había alguien por quien merecía la pena sufrir, eras tú. Y ahora me quedé sin poder sufrir, esperando que alguien como tú me saque de mi pesadilla y me vuelva a hacer soñar.





[el amor es ciego, sordo y mudo; hoy me doy cuenta de todo lo que perdi atandome a una ilusión que jamás podría hacerse realidad]

domingo, septiembre 05, 2004

Inevitable

¿Quien eres?
¿Por que tu? ¿Por que ahora?
No entiendo tu juego
me buscas para evitarme
me suplicas y me ignoras
¿por que quieres confundirme?
¿para que jugar conmigo?
Nunca supe comprenderte
al menos no del todo
ni creo que nadie lo haya hecho
lo que que tampoco entiendo
es por que aunque intente impèdirlo
aunque mi cabeza
y mi corazon digan no
hay algo en mi
que me empuja hacia ti
Siempre vuelvo a lo mismo, siempre acabo pensando en ti, cuando te olvide me quede vacia, un muro se abrio entre yo y el mundo, todo habia acabado. Busque entre desconocidos y amigos una salida, alguien que fuera como tu, alguien que cuando me mirase me hiciera sentir lo que tu hacias. Y no lo encontre, y no pude seguir buscando. Y me refugie en consejeros que no podian quererme así y tambien entre aconsejados a los que yo tampoco podia querer. Y me di cuenta hoy, repasando tu adios mentalmente, entre risas de compañeros que nunca podre olvidar. Y cuando recorde cuando te fuiste no pude evitar una lágrima anoche. Y vuelvo a ti, pero sin ser tú, y no quiero buscar cerca de ti, lo que en ti no pude encontrar. Y no pude dejar de quererte porque cuando lo hice solo me quedo Soledad.



[horas bajas que ahora recuerdo con el alivio de no seguir sumida en mi Soledad]

hoy

Hoy he estado sola en mi cuarto
repasando nuestra historia
recordando mi amor
escribo en hojas en blanco.
Poesías que hablancban de ti
de lo mucho que te quise
y de lo que por ti sufrí.
Hoy he estado recorriendo
todas las etapas
por las que mi corazón paso
cuando jugaba
cuando soñaba
cuando pensaba en ti
cuando no queria pensar en ti
cuando me enamore sin saber
y te intente olvidar sin querer
cuando te veía pasar
y te creía odiar
cuando tus palabras
hacían yaga en mi piel
cuando tu sonrisa
me hacía olvidar el ayer
cuando tus ojos...
oh, si, esa mirada
de la que profundamente me enamore
cuando quería hablarte
y no podía
cuando tu me lo impedías
cuando discutíamos sin más
y no importaba lo demás
cuando al final me decidi
y ya no me pude echar atrás
cuando supe que había acabado
y que ya no me quedaba nada
cuando busque falsamente
a quien nome hiciera sentir vacía
cuando recaía
y solo pensaba en cuando te vería.
¿Y ahora? ¿Ahora que?
¿Te quiero? Claro.
¿Igual? No, nunca.
¿Te volvere a querer?
Quizás, ojala que no
porque olvidarte ha sido
lo másd dificil que jamas he hecho
y si volviera a caer
lo más seguro
es que jamás volvería a olvidarte.


[no sabía yo de aquella que volvería a caer, pero que asi como caí me levanté y deje todo aquello atrás]
Despues de un largo exilio involuntario ya queda menos para volver a la rutina otoñal que tanta falta me hace. A pesar de que el dolor y el amor me han abandonado, no se ha ido totalmente con ellos mi inspiracion, aunque si a ratos. Por fotuna tengo material suficiente como para rellenar esta página durante un largo tiempo. Asi que los escritos que vengan después de éste serán de hace días, meses, o incluso años. Pronto volveré por fin a mi vida cotidiana, y me hace tanta falta.....