Como un pañuelo de Seda, como un copo de Nieve, pura poesía
domingo, octubre 03, 2004
Un dolor sen fin oprime o meu peito terrible desengano chorado e tristeiro. Sinto medo e impaciencia é como se isto non fose rematar quero rir e non chorar e agora so podo amar. Amar en silencio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario